معنی از طایفه های سیستانی

نورا

فرقه

ایل، عشیره، خاندان

سیستانی. (ص نسبی) منسوب به سیستان. اهل سیستان. || یکی از لهجه های مهم ایرانی است که مردم سیستان بدان تکلم کنند. فرهنگ نویسان آنرا یکی از چهار زبان متروک پارسی یاد کرده اند. ابوریحان بیرونی در صیدنه چند لغت از لهجه ٔ سیستان قدیم آورده است. (از فرهنگ فارسی معین).

علی سیستانی. [ع َ ی ِ سی] (اِخ) ابن جولوغ سیستانی. مکنی به ابوالحسن و متخلص به فرخی شاعر شهیر. رجوع به فرخی سیستانی شود.

شمس سیستانی. [ش َ س ِ سی] (اِخ) شمس الدین محمدبن نصر (نصیر) سگزی. معاصر ملک تاج الدین و از شعرا و فضلای زمان خود بود و کتب متعدد تألیف کرده از آن جمله «مجمعالبحرین » است. دو رباعی زیر از اوست:
شاها باید کز تو دلی کم شکند
لطف تو هزار لشکر غم شکند
اندیشه بکار دار کاندر سحری
یک آه هزار ملک درهم شکند.
این قطره ٔ خون سیه قلب لقب
گفتا که منم محرم اسرار طلب
غم گفت که در خون کَشَمَش ْ اول بار
تا هر قلبی به لاف نَگْشاید لب.
(از ریاض العارفین ص 98).
رجوع به فرهنگ سخنوران شود.

(صفت) منسوب به سیستان از مردم سیستان اهل سیستان سگزی، زبان و لهجه مردم سیستان.

‎ مونث طایف، جماعتی از مردم دسته گروه، پاره ای از چیزی جمع: طایفات (طائفات) طوایف (طوائف) .

تیره، ویس

ویس - تیره

آل، اعقاب، امت، ایل، تیره، جماعت، جنس، خاندان، خانواده، دسته، دودمان، سلسله، عشیره، قبیله، قوم، گروه، ملت

امه، جنس، عشیره، قبیله

Abstammung (f), Die [noun], Nation (f), Rasse, Sippe (f), Stamm (m), Volk (n), Volksstamm (m)

(اِفا.) مؤنث طایف، تیره، دسته، پاره ای از چیزی، جمع طوایف. [خوانش: (یِ فِ) [ع. طائفه]]

جماعتی از مردم که آداب و اخلاق یا مذهب آنان یکی است، قوم، تیره،
گروه، دسته،

720